Sinds mijn vorige weblog (zo'n 3 weken geleden) hebben we weer een aantal dingen meegemaakt. Op zaterdag 31 januari zijn we met z'n 4-tjes naar de bioscoop gegaan. We hadden vrijkaartjes gekregen als nieuwe inwoners van Tynset, en die hebben we besteed aan 'De pinguins van Madagaskar'. Compleet met popcorn...Dat was gezellig en gaan we zeker vaker doen.
De dag begon met spelen in de diepe sneeuw. Altijd leuk om te doen. Daarna een speurtocht met vragen die we moesten beantwoorden.
Omdat het flink begon te sneeuwen werden we, na de vragen allemaal beantwoord te hebben, binnen uitgenodigd. We konden bij het vuur zitten en de bijzondere dierenverzameling bekijken. Er werd bekend gemaakt wat de antwoorden waren en iedereen kreeg een klein presentje.
Daarna zijn we weer naar buiten gegaan en hebben de kinderen nog hoefijzer-gooien (hesteskokasting) gedaan en heerlijke stokbroodjes (pinnebrød) gemaakt boven het vuur. We zijn hier toch weer een halve dag zoet mee geweest.
Dinsdag 3 februari had André een dag vrij, omdat hij de zaterdag moet compenseren. We hadden besloten om van die gelegenheid gebruik te maken en een ski-tochtje te maken zonder kinderen. Dus nadat de kinderen met de schoolbus waren opgehaald, hebben we de skies en schoenen in de auto geladen en zijn we richting Brydalen gereden. Dat ligt, hemelsbreed gezien, aan de overkant van ons huis, aan de andere kant van Tynset.
Eerst ging de route door de bossen richting de skistua / skihut van Tynset. Dat laatste stuk gaat redelijk steil omhoog en dit hebben we dan ook lopend gedaan. Hier hebben we een korte pauze genomen en bedacht of we verder zouden gaan, of terug dezelfde weg.
Eigenlijk was het beter om om te keren, maar in al onze oneindige onnozelheid besloten we om verder te gaan en via Grønfjell terug te komen. Veel te lang, te zwaar....maar móói....
De loypes aan deze kant van de berg werden steeds slechter. Er was geen loype-machine meer overheen geweest sinds de laatste sneeuwval en dat maakte het zwaar en ongelijk, maar ja....teruggaan was langer dan verder gaan...en de tijdsdruk begon mee te spelen. De kinderen kwamen bijna uit school...dus tanden op elkaar en verder....boven de boomgrens ondertussen.
Uiteindelijk waren we een kwartiertje te laat thuis en heeft de buurvrouw Grete-Mimi (na ons telefoontje met uitleg) de kinderen heel lief opgevangen en verteld dat we onderweg waren.
Het schoolleven gaat ondertussen gewoon door. Tygo leert langzaam Noorse boekjes lezen, maar is behoorlijk kritisch op zichzelf. Als hij niet zeker van zijn zaak is, trekt hij z'n schouders op en doet nèt of hij het niet weet. Daarom zit hij nu in een apart groepje met kinderen die wat langzamer leren. Ze hadden het idee dat hij het niet goed begreep, maar gelukkig zien ze nu ook dat het komt door zijn onzekerheid. Thuis las hij nl. vloeiend in zijn leesboekje, terwijl hij op school dit niet wilde laten zien. Ik heb een video-opname ervan gemaakt en dit tijdens een gesprek met de leerkrachten laten zien. 't Is ook niet niks....leren lezen, schrijven en praten in een taal die je nog niet beheerst.
Meestal rijdt ik samen met een Duitse klasgenote naar school op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag. Omdat ze bezig was met voorbereidingen voor de Femundløpet (een grote hondeslede-race) ben ik met de jongens meegegaan in de schoolbus. Dit heb ik nu een aantal keren al mogen doen zonder te hoeven betalen van die aardige chauffeurs!
Ik had me dat weekend verheugd op de Femundløpet, een lange afstands-hondeloop die iedere midwinter wordt georganiseerd. De loop begint en eindigt altijd in Røros, en er zijn 2 afstanden, de F400 met max. 8 honden en de F600 met max. 12 honden. Ik wilde de man van mijn klasgenote aan gaan moedigen, want hij deed mee met de 400 km. en ze kwamen vlak langs ons huis.
De weerberichten waren niet erg gunstig, want er werd een orkaan verwacht (met de naam 'Ole') in het noorden. Dit zou evt. veel wind en sneeuw kunnen geven bij ons...En inderdaad begon het zaterdag flink te waaien, eerst een beetje...totdat de sneeuwstorm in volle kracht los brak. De Femundløpet is, voor het eerst in de geschiedenis, stilgelegd en afgeblazen omdat er teveel deelnemers en begeleiders vast kwamen te zitten in de sneeuw.
Tygo wijst aan waar de behulpzame buurman de sneeuw tegen het oude huis heeft aangespoten.
Na orkaan Ole hebben we nog één dag kunnen genieten van de sneeuw, maar daarna is het gaan dooien. Dit heeft tot gevolg dat de wegen ijzig zijn geworden en het op veel plekken behoorlijk glad is. Er wordt veel gestrooid met zand en grind/grus, Ook bij ons op het terrein is het een ijsbaan geworden. De halve meters sneeuw zijn van het dak af gegleden, precies vóór de garagedeuren...
Terwijl ik deze blog schrijf, zitten mijn moeder en Cok alweer terug op de boot van Oslo naar Kiel. Dejongens hadden wintervakantie en we hebben met elkaar een heerlijke, gezellige week gehad in Savalen en Røros, maar daarover schrijf ik een apart weglog...want we hebben toch een hóóp fóto's !
Preview...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten