Lente in Nord-Østerdalen

Eierkoeken! Een heleboel! 

Tygo heeft op 6 april een lees-nacht op school gehad. Ze moesten zich op donderdag-avond om 19.00 uur verzamelen met hun overnachtingspullen en kregen o.a. pizza, film, leuke activiteiten en natuurlijk nog even lezen in bed. Wij waren gevraagd om iets klaar te maken voor het ontbijt. De koeken vielen in de smaak, ze waren bijna allemaal opgegeten!

Inmiddels hebben zowel Niels als Tygo een 'utviklingssamtale' gehad met hun lerares. Dit is een soort van rapport-bespreking, waarbij de kinderen zelf de regie hebben over hoe ze het vinden gaan. Van te voren krijgen ze een vragenlijst over diverse onderwerpen, waarbij ook het sociale welbevinden wordt meegenomen (Voel je dat je wordt je gepest? Heb je vriendjes? Werk je graag samen met anderen of liever alleen? etc.). Beide jongens hebben het leuk op school, hebben voldoende vriendjes, en kunnen de lessen erg goed volgen. De resultaten van de ontwikkelingstesten zijn zo goed dat we besloten hebben dat ze niet meer naar 'spraakles' hoeven. Ze hadden het er niet meer naar hun zin. We voelen dat het niet veel zin heeft, veel herhaling en slecht aangepast op het klasniveau. Dan leren ze meer als ze die twee uur per week gewoon met de klas mee kunnen doen. Niels heeft nog wel een uitdaging met het goed schrijven van woorden. Hij schrijft zoals hij praat, maar we gaan dit samen met zijn lerares nog aanpakken, voordat hij naar de ungdomsskole gaat. Nog een jaartje barneskole! We hoeven gelukkig nog geen vervolgopleiding te kiezen!


Maandag 10 april: Paasvakantie! André, Niels en Tygo gaan de eerste, van de vijf kinder-bergtoppen, van dit seizoen beklimmen. Dat is toevallig 'onze huisberg', de Fåsten. Een korte wandeling vanaf ons huis. Mamma is gewoon aan het werk bij het Tjønnmosenter.

Op woensdag de 12e april beginnen we aan ons Paasvakantie-avontuur. Hier heb ik naar uitgekeken, met het hele gezin de bergen in: Nationaal Park Rondane.

Het nationaal park Rondane (Noors: Rondane nasjonalpark) is een nationaal park in het midden van Noorwegen. Het is in 1962 opgericht en daarmee het oudste van het land. Het nationale park ligt deels in de provincie Hedmark en deels in Oppland. Het is circa 963 km².
Het park omvat ruwweg het gebergte Rondane, dat is een hooggebergte met tien toppen boven de 2.000 meter: Rondeslottet (2.178 m), Storronden (2.138 m), Høgronden (2.114 m), Midtronden west (2.060 m), Vinjeronden (2.044 m), Midtronden oost (2.042 m), Trolltinden (2.018 m), Storsmeden (2.016 m), Digerronden (2.015 m) en Veslesmeden (2.015 m).
Het hoogste punt is Rondeslottet (Slot Rondane), gelegen op 2178 meter.

We hebben ervoor gekozen om vier nachten te overnachten in Bjørnhollia, een hut met een huttenwaard die o.a. voor het eten zorgt. We hebben de ski's meegenomen, maar er ligt nog niet veel sneeuw als we op pad gaan. De huttenwaard had ons een paar dagen geleden nog gebeld en vertelde dat er bovenop voldoende sneeuw ligt...

We lopen over een  autovrij grindweggetje, dat in de zomer gebruikt wordt als fietsroute naar de hut. Na een kilometer komt er een steil stukje van ongeveer een kilometer met een stijging van 120 meter. Daarna wordt het vlakker, maar gaat het nog steeds omhoog. Na 4,5 km. dalen we af naar een brug over Langglupbekken, maar daarna komt er weer een flink stukje omhoog. De weg voert je langzaam omhoog tot 1000 meter hoogte, voordat je de laatste kilometer weer afdaalt naar Turisthytta Bjørnhollia.  We hebben er 8 kilometer op zitten met volle bepakking. Dan is het fijn om binnen te vallen bij een gezellige, verwarmde hut met lekkere bedden.

We hebben een paar fijne dagen en leuke ontmoetingen met veel mensen, iedere dag weer verschillende nationaliteiten aan tafel. 
Op donderdag beklimmen we de top van Musvollkampen in lichte sneeuwval. We houden pauze in de luwte van een rotswand. Er is geen pad meer te zien, dus het is spoorzoeken in de sneeuw, maar de top vind je, logischerwijs, altijd ergens bovenop. Snel in het boekje schrijven en weer naar beneden, want inmiddels is ons voetspoor ook alweer bijna verdwenen. Het begint harder te sneeuwen, en dus vermaken we ons de rest van de middag binnen in de warme hut.

 Goede vrijdag is het opgeklaard en ligt er een ruime laag met verse sneeuw. De jongens zijn moe en blijven liever bij de hut, terwijl wij nog een wandelingetje maken naar Musvolsætra, een verzameling oude zomerhutten aan de andere kant van Musvoltjønna, het meer. Het oude karrenspoor ligt vol met sneeuw, maar in het begin gaat het lopen nog goed. Alleen op bepaalde plekken zak je plotseling weg...dat maakt de wandeling van een uurtje, een stuk langer. Maar we genieten van de zon, het uitzicht en de rust. Wat een mooie dag!

Het ontbijt...hoeft geen verdere uitleg. Heerlijk en goed verzorgt!

Zaterdag worden we uitgenodigd om te gaan ijsvissen. Tygo heeft hier veel zin in. Hij wil erg graag een keer een vis vangen, maar heeft uiteindelijk niet voldoende geduld om in de koude wind, stil te zitten boven een gaatje. De vissen willen niet bijten en wij gaan terug naar de hut om weer warm te worden. Nee, vissen is niks voor ons...
De jongens spelen die dag nog lang buiten met een meisje dat de hut bezoekt samen met haar moeder.

Zondag nemen we, vermoeid maar tevreden, afscheid van de gezellige hut-berghotel en schrijven nog een vriendelijk woordje in het huttenboek.

Ik heb een filmpje gemaakt van alle foto's van die dagen:

 Donderdag 20 april...de winter geeft zich nog steeds niet gewonnen. Er is weer een laagje gevallen. April doet wat ie wil.....

Zaterdag 22 april belt Kristian, een vriendje van Niels, met de vraag of hij mag komen spelen. Even later komt zijn moeder hem brengen. Zij is leider van de Barnas Turlag en had ons, een tijdje terug, gevraagd om een keertje 'turleder' te zijn voor de wandeling naar de Fåsten. We hadden afgesproken dat we op woensdag de 26e april de top zouden doen met pannenkoeken in ons jachthutje. Vanaf daar kun je, via een oud pad, weer terug naar ons huis. Ik twijfelde of de bua-jachthut wel bereikbaar was door de vele sneeuw die nog in de bossen ligt, dus besloten we spontaan om samen alvast de route te verkennen, terwijl de jongens even tijd hadden met elkaar.

Er ligt teveel sneeuw aan onze kant van de berg, zodat het niet mogelijk is om met een auto bij het hutje te komen. We genieten, tussen de sneeuwbuien door, van het zonnetje dat tussen de wolken door komt. Het voorjaar doet echt zijn best!

We vinden zelfs al een eerste 'hestehov', klein hoefblad. Net zoals het eerste sneeuwklokje in Nederland, reageert iedereen hier enthousiast bij het zien van dit gele bloempje na de winter!

Omdat het bijna Koningsdag is in Nederland zet ik, ieder jaar, een poster van Charlotte Dematons neer. We genieten hier iedere keer weer van en geeft ons weer een beetje het ´Koninginnedag-gevoel´. De jongens spelen dan steeds ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet. Er is ook zoveel leuks te vinden in de tekeningen die zij heeft gemaakt! Als er iemand nog posters heeft liggen en er niets mee doet...wij nemen ze graag over!

Woensdag 26 april hebben André en ik vrij van ons werk en nemen we het ervan. Zodra de kinderen in de schoolbus zitten, verzamelen we een rugzak, pakken onze langlauf-latten en trekken de ski-schoenen aan. Misschien wel voor de laatste keer dit seizoen.

We hebben onze zinnen gezet op 'Finstadhøa', een bergtop aan de overkant van het dal, boven Tynset. Hij ligt op 1016 meter hoogte en hoort tot een-van-de-10-på-topp. We hebben dit jaar ook een kaartje gekocht met de tien toppen voor volwassen tur'gangers. We gaan proberen om, iedere keer als André vrij heeft op woensdag, een tochtje te maken. Dan hebben we aan het einde van het seizoen weer wat meer van de omgeving gezien!

Deze top is nu nog te bereiken op de ski's en de tur-vereniging heeft in het winterseizoen een skispoor daar naartoe getrokken. We klimmen steeds een stukje hoger. Rondom ons heen valt de ene regen-, hagel-,sneeuwbui, na de andere. Wij hebben regelmatig een zonnetje tussen de bewolking door en dat is erg behaaglijk, want de wind blaast aardig. Koud hebben we het niet, want het is nog een aardige inspanning om hogerop te komen. 

We komen vandaag maar één andere man met hond tegen. Hij is via de andere kant naar dezelfde top gegaan. We besluiten om, in zijn spoor, weer naar beneden te gaan. Daardoor hebben we uiteindelijk een hele ronde volbracht van ong. 15 kilometer. En op tijd weer thuis, voordat de jongens weer terug komen van school.

Diezelfde middag, om half zes, verzamelen we bij ons thuis voor de wandel- en toptocht met de Barnas Turlag naar de Fåsten. Er zijn twee klasgenoten van Niels, plus Niels en Tygo, dus in totaal vier jongens en twee moeders die op pad gaan. Er vallen nog een paar sneeuwvlokken, maar zodra we beginnen te lopen, stop het met sneeuwen en breekt het zonnetje door...heerlijk!

De mascotte Turbo hangt aan ons hek om eventuele laatkomers de weg te wijzen. Ze hadden nog snel een sneeuwpopje naast hem gezet, zodat hij daar niet helemaal alleen stond.
Wij lopen eerst een stukje langs de weg, voordat we het steile pad omhoog nemen. Door sneeuw, omgevallen bomen en smeltwater-beekjes nemen we een niet-officiële route en wordt het spoorzoeken om het wandelpad weer terug te vinden. Voor de jongens een uitdaging!


Vlak onder de top komen we nog een vader met twee kinderen tegen, die iets eerder langs ons huis was gereden. Hij was eerder van start gegaan, maar zijn kinderen wilden graag met ons mee. Na een vriendschappelijk sneeuwballen-gevecht op de top en het schrijven in de vele topboekjes, daalden we af via de achterkant van de Fåsten. De jongens gleden naar beneden met veel gejoel en gelach. Dit is leuk!



Na een korte drinkpauze gingen we verder, langs ons hutje, op zoek naar het pad naar beneden. Er werden nog grote ijspegels gevonden, die helaas te zwaar waren om mee te nemen. Een foto als bewijs!


Tygo werd moe en had het niet goed naar zijn zin. Hij kon niet goed aangeven waardoor het kwam, maar achteraf bleek hij koorts te hebben...

Beneden aangekomen, glijden de jongens en meiden, nog een stukje naar beneden over het veld achter ons huis. André heeft ondertussen de pannenkoeken klaar en iedereen geniet! Ze zijn allemaal op gegeten.

De dag daarna, donderdag 27 april, blijft Tygo thuis. Hij heeft koorts en raakt zijn stem steeds meer kwijt. In de loop van de dag wordt hij ook steeds benauwder, dus voor de zekerheid gaan we toch maar even naar de dokter. De eerste keer in drie jaar. Er wordt een klein vingerprikje gegeven en het resultaat is er snel: een virus-infectie. Daar is niets aan te doen...uit-zieken...arme kerel. Dan zijn ze plotseling toch weer heel klein. Hij blijft nog de hele week thuis.


Omdat ik thuis ben gebleven met Tygo, viel de Koningsdag een beetje in het water. Ik had eigenlijk Koningsdag willen vieren met de ouderen op het dagcentrum. Een beetje vertellen en uitleggen wat het verschil is tussen een Nationale feestdag in Noorwegen en Nederland. Maar helaas...dat moet wachten tot volgend jaar.

Op facebook had ik een berichtje voorbij zien komen van de Nederlandse Club Oslo. Ze zouden een Koningsdag organiseren in de buurt van Oslo. Daar wilden we wel een keertje bij zijn, maar dat leek nu in het water te vallen. Ten eerste omdat Tygo ziek was, maar ook omdat we door de late sneeuwval nog niet met de camper weg kunnen. Niels had er echter nog steeds zin in, en vond het zonde als we niet gingen, want...we hadden al die spullen al uitgezocht om te verkopen. Eigenlijk was het wel een goed idee om Niels een beetje uit de buurt Tygo te houden...het praten koste hem veel moeite.
 

Niels en ik zijn daarom zaterdag 29 april al vroeg gaan rijden naar Oslo. We hadden spullen bij ons om evt. ergens te kunnen overnachten. Het werd een leuke dag, met gezellige activiteiten, een heerlijk zonnetje en natuurlijk een broodje kroket en frikandel!

  

 Een Donald Duck-pocketboekje gekocht...en Niels is meteen helemaal van de wereld! Na drie uurtjes gezelligheid besloten we om toch terug naar huis te rijden. We wilden allebei graag 's avonds weer in ons eigen bed liggen. Dus met een laatste blik op het Oslo-fjord in de verte, nemen we weer afscheid van de grote stad...

Eén mei, Dag-van-de-arbeid...zomaar een vrije maandag, want in Noorwegen is het een nationale dag. En het voorjaar zet nu echt door...we kunnen in hemd en korte broek weer in de tuin zitten. De trampoline is weer neergezet, de ramen van de kweekkas weer gemaakt, de eerste plantjes gekweekt...het grill-seizoen is weer geopend! Tygo is ook, voor het eerst, weer buiten. Nog niet helemaal opgeknapt, maar precies op tijd koorts-vrij!

 

Laatste ochtendje, lekker alleen, laatste keer op de langlaufski's dit seizoen. Het is zonnig, het is heerlijk warm, de rupsen kruipen over de laatste sneeuw, het is ijzig en glad...ik wil niet weer vallen, dus na een klein rondje van ong. 5 km. hou ik het voor gezien. Daarnaast heeft school gebeld omdat Niels zijn zwembroek niet bij zich heeft...die moet ik even gaan brengen.

Sinds een aantal weken komen er haast iedere middag drie reeën eten op het veld. Gisteren, zaterdag 6 mei, stonden zelfs al 's ochtends te smullen. Ze genieten van het jonge groene gras, wat nu heel snel groeit met het lekkere weer van de afgelopen dagen. We zien er momenteel heel veel langs de kant van de weg staan. Het voorjaar is begonnen!