De tijd vliegt!

Goede tijden.......zo kunnen we het op dit moment omschrijven!  De ergste winterkou is voorbij, en het zonnetje doet weer zijn best om ons op te warmen na de koude januari-maanden. Dat betekent ook dat we weer meer naar buiten kunnen om leuke dingen te doen in de weekenden.
De tijd vliegt op dit moment, we kunnen het nauwelijks bijhouden! Vandaar dat het weer tijd is voor de maandelijkse update.

Even kijken waar ik was gebleven....het laatste waarover ik had geschreven was het ijsvissen op 7 februari. Daarna begonnen de voorbereidingen voor een verjaardagsfeestje van Matjo en mijzelf. In het weekend voor het feestje hebben we een ritje gemaakt naar Zweden. Hoe dichter bij de grens, hoe meer sneeuw er ligt. We zijn op een gegeven moment even uitgestapt om er een foto van te maken. Niels geeft aan hoe hoog het ligt.

Na onze inkopen reden we de ondergaande zon tegemoet.

 
Ik ben lid van het plaatselijke Rode Kruis. Afgelopen half jaar ben ik bij diverse verenigingsavonden geweest en heb wat cursussen gevolgd. Voorlopig ben ik nog steeds 'in opleiding'. Het Rode Kruis heeft diverse afdelingen, waarbij sommigen zich richten op vluchtelingenopvang, anderen op eenzame ouderen etc. Onze groep richt zich op de hulpverlening bij calamiteiten in de regio Nord Østerdalen. Ik heb een officieel vest aangeschaft, waarop een speciaal merkteken moest worden genaaid. Aan het werk met naald en draad:

Mijn verjaardag viel op vrijdag 19 februari. Dat betekende een gewone, normale werkdag. Er waren heel wat felicitaties binnengekomen via facebook en enkele kaarten via de post. Natuurlijk werd er ook nog even geskyped met de familie (vraag me niet hoe ik aan deze foto kom....hij stond plotseling tussen  mijn andere foto's).

 
Zaterdag 20 februari is André druk in de weer geweest: eerst 's ochtend vroeg in de bakkerij werken, daarna bij thuiskomst sneeuwruimen voor alle visite en de laatste hand leggen aan alle lekkernijen die hij weer gemaakt had! Zeg eerlijk...zie 't er niet goed uit?!?

 
 
De verjaardag was erg gezellig vonden wij, maar er was nog een heleboel over. We hebben dus nog een aantal dagen kunnen geniet van dit lekkers!

Maandag 22 februari: de kinderen hebben wintervakantie, wij hebben gewoon gewerkt...maar 's avonds moed verzameld om op Måneskinnstur te gaan. Het was volle maan, en met een beetje geluk zouden we in het maanlicht terug kunnen skiën.

 De Barnas Turlag had zich om 5 uur verzameld, maar wij waren iets te laat omdat we eerst nog hadden gegeten thuis.
Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant rustig de tijd om een heleboel foto's te maken.

 

 Dat zwarte stipje midden op de foto?

Dat is Niels! 

Bijzonder om in de schemering te beginnen aan een skitochtje. Daar denk je eigenlijk niet meteen aan om te gaan doen. Door zo'n vereniging als de Barnas Turlag ondernemen we steeds weer nieuwe dingen.

De maan heeft zich nog heel even laten zien voordat hij verdween in een dichte mist. Onderweg naar Volsvangan, kwamen we langs een hut waarvan de eigenaars speciaal deze avond ijslichten buiten hadden gezet.
Fijn om te weten dat we op de goede weg zijn en een motivatie om nog een klein stukje verder te gaan.

En daar komt dan Mælanvangen-seter in zicht, ook met gezellige kaarsjes verlicht. De huttenbaas staat de dappere skiërs op te wachten, terwijl zijn vrouw al koffie, thee, soep, broodjes en worstjes klaar staat te maken op een oud, vuurgestookt fornuis. Zij waren speciaal voor de maneschijn-tocht open deze avond. Waarschijnlijk ook voor het laatst dit winterseizoen, want ze willen de hut gaan verbouwen en misschien gaan verhuren. De eigenaars zijn al behoorlijk op leeftijd, dus het vergt nogal wat van ze om dit te organiseren.

Binnen in de hut treffen we nog één ander gezin met kinderen. Er waren er helaas maar weinig die de tocht aan durfden , waarschijnlijk vanwege de toenemende bewolking die de maan verborg. Wij hadden het erg fijn bij het vuur...wat een sfeertje. En dat zonder elektriciteit! We zijn in een hele andere tijdsperiode terecht gekomen. De verlichting bestaat uit olielampen, kaarsen en het vuur in de open haard. 

Langzaam druppelden er meer mensen binnen die hadden gereageerd op het bericht dat de oude boerderijhut open was. Na een uurtje werd het voor ons tijd om de terugtocht te aanvaarden. Inmiddels was de lucht helemaal dicht-getrokken, en zonder maanlicht in het pikkedonker moesten we naar beneden. In het licht van de hoofdlampjes kon je goed zien hoe er lichte sneeuw viel. Het was een beetje een spookachtig sfeertje en zo stil boven op de berg.

 Ondanks wat kleine valpartijen, gleden we rustig en goed naar beneden. We hebben twee kanjers van jongens die steeds beter en handiger worden met hun ski's. Vooral Niels is vliegensvlug en vindt het een sport om als eerste terug bij de auto te zijn. We hebben weer een bijzondere belevenis in onze zak kunnen steken!

De rest van de week was het weer steeds wisselvallig met nu en dan sneeuwbuien. De jongens hebben zich vermaakt met de sneeuw rondom het huis. Maar ondanks de grote tuin die we hebben, kozen ze ervoor om in een smal strookje aan de kant van de weg te spelen. Gelukkig komt er op deze privéweg niet veel verkeer langs, en de meeste buren kennen de jongens nu wel!

Tygo heeft een hutje gemaakt met zijn slee als dak boven z'n hoofd. In een ander sneeuwhuisje kunnen ze zich verstoppen als er iemand langs komt.

Niels heeft ook nog een sneeuwpop gemaakt die verdacht veel lijkt op Olaf uit Frozen.

Op woensdag zijn we naar de film geweest, André en ik naar Birkebeinerne, een Noorse film, over de redding van het koninkrijk tijdens een burgeroorlog in 1204.

De kinderen zijn, voor het eerst alleen, naar de andere zaal gegaan. Zij hebben naar Alvin en de Chipmunks gekeken en hebben het naar hun zin gehad. Een voordeel nu ze wat ouder worden, zodat wij ook samen weer eens naar andere films kunnen!

Zondag was er mooier weer beloofd, dus we hebben de ski's gepakt, schoenen aangetrokken en de sleeën in de auto gegooid richting Savalen. Toen we wilden beginnen met de skitocht, kwam Tygo een klasgenootje tegen. Deze jongen, Ailo, wilde graag met ons mee. En volgens mij was zijn oma stiekem erg blij dat ze niet nog een rondje met hem mee hoefde.

De beloofde zon liet het afweten helaas. Er viel wat lichte sneeuw en zo nu en dan wat sneeuwbuien, maar dat kon de pret niet drukken. We hebben een klein rondje gedaan en een korte pauze gehouden met wat lekkers. Daarna wilden de jongens toch erg graag nog even sleeën. Ailo werd weer afgeleverd bij zijn oma en André heeft nog een extra rondje gedaan op zijn ski's.

En toen waren we ineens weer een maand verder: maart! In de afgelopen week is er meer sneeuw gevallen dan we in de hele winter hebben gezien. Dat betekent ook dat er af en toe ongevraagd een tractor komt sneeuwruimen in de tuin. Erg prettig, want dat scheelt ons een heleboel werk.

Afgelopen weekend is ons gezin een beetje opgesplitst geweest. Omdat de winteroefening van het Rode Kruis niet door kon gaan in januari (te koud), was deze verzet naar dit weekend. Maar omdat een kudde rendieren had bedacht om precies in het oefengebied te verblijven (Kvikne), moesten we ons verplaatsen naar een ander gebied (Sømådalen). Dat werd slapen in een feestzaal op de grond, in plaats van op matrassen in leuke hutten.

Toen André mij zaterdagochtend had afgeleverd bij het depot van het Rode Kruis, is hij met de kinderen naar het zwembad gegaan. Na een ochtendje zwemmen zijn ze meteen doorgereden naar Savalen om wat te skiën. Ze kwamen onverwacht veel sledehonden tegen onderweg. In Savalen werd het Europees Meesterschap Sledehonden gehouden van donderdag tot zondag.

Het was prachtig weer dus ze hebben genoten. Af en toe moesten ze opzij springen om de honden er langs te laten, maar het was een mooi gezicht. Een onverwacht extraatje tijdens het ski-tochtje.

De kinderen hebben nog even gesleed, en vinden het nu erg leuk om als 'treintje' van de helling af te komen. Ondertussen kon André nog een paar foto's nemen van sledehonden die voorbij de skipiste kwamen.

 

Even later gingen ze door een kuil (volgens Niels) en viel Tygo van de slee. Hij kreeg chocolade voor de schrik. Tijdens het eten dacht hij een stukje van een nootje in zijn mond te hebben, maar het bleek zijn losse tand te zijn. Eindelijk zijn eerste melktand eruit!


Mijn weekend was heftig, druk, intensief. Heel veel indrukken opgedaan, zoveel dat ik midden in de nacht wakker werd en dacht dat het al tijd was om op te staan.

De winteroefening begon op zaterdag. We verzamelden bij het depot van het Rode Kruis en reden met een aantal auto's richting Sømådalen. Hier hadden we onderdak gekregen in het lokale samfunnshus Skogtun. Daar begon eerst het uitpakken en kwartier maken.

Niet lang daarna ging het alarm en kregen we informatie over twee vermiste jongemannen die op langlaufski's onderweg zouden zijn tussen twee hutten in de omgeving. Op de scooters in twee teams op pad dus! We troffen het andere team halverwege de middag ergens boven de boomgrens in de bergen. Daar hebben we gezamenlijk pauze gehouden, terwijl een paar mannen terug naar de basis gingen met een kapotte scooter. 

Het is helaas niet gelukt om de opdracht te volbrengen, vanwege diepe sneeuw. Tijdens de zoektocht in de bossen kwam de-een-na-de-ander vast te zitten. Dit koste uiteindelijk zoveel tijd dat de rest van de oefening moest worden afgeblazen.

's Avonds werd het nog eens herhaald in het donker. Gelukkig deze keer langs de skisporen, zodat we niet in het donker vast kwamen te zitten. We vonden iemand een stukje van het skispoor af, en die moest als patiënt weer mee terug worden genomen naar beneden. Deze oefening was geslaagd, op wat foutjes na....maar daarvoor is het gelukkig maar een oefening! We waren rond half elf weer terug op de basis. Nog wat nagepraat en daarna zocht iedereen een slaapplekje.

Zondagochtend om 10 uur ging het alarm: deze keer een lawine-melding. Case: een schoolklas van 14 personen zijn getroffen door een lawine, maar onduidelijk hoeveel er daadwerkelijk vermist zijn. Snel spullen aan en verzamelen voor vertrek. Het duurde uiteindelijk nog ruim een uur voordat we ter plaatse waren.


Er waren 4 mannen van de Sivilforsvaret, die met ons mee oefenden. De Sivilforsvaret is een officiële burgenhulpdienst, onderdeel van het leger. Degenen die dienstplicht hebben, maar niet willen vechten, kunnen kiezen om zich in te zetten voor hulp- en bereidschapsdienst tijdens grote rampen zoals branden, bescherming tijdens burgeroorlogen etc. Het zijn echte professionals die bij ons in regio ook vaak worden opgeroepen als het gaat om bijv. grote zoekacties. Bij deze gelegenheid zetten ze een grote noodtent op, terwijl wij al bezig waren met zoeken in de metershoge sneeuw naar overlevenden.

Zwaar en serieus werk. Je zakt zelf weg tot aan je liezen in de diepe sneeuw, iedere stap opnieuw. Maar als je weet dat de tijd dringt en er nog mensen onder de sneeuw liggen geeft dat voldoende adrenaline om door te zetten. Uiteindelijk hebben we één dame levend kunnen bevrijden, een oefenpop is helaas dood onder de sneeuw vandaan gehaald en een ander levensgevaarlijk gewond.


We hebben nog wat koffie gedronken bij Johnsgård camping (eigenaar Jonas is ook lid van het Rode Kruis!) en nagepraat. Daarna terug naar Samfunnshus, opruimen en terug naar het depot in Tynset. Het waren twee intensieve, maar leuke dagen. Veel geleerd, maar 's nachts lag ik nog te schudden van het scooter rijden. Wel weer heerlijk geslapen in mijn eigen bed.

Gisteren hadden we nog een bijeenkomst op het depot, waarin degenen die mee waren geweest vertelden dat ze eigenlijk allemaal al rond half 8 's avonds lagen te slapen. Niet zo gek dus dat ik mij zo moe voelde! Voor de komende Paasvakantie sta ik twee dagen en één nacht geregistreerd als bereidschapsdienst. Hopelijk gebeuren er geen grote calamiteiten en kan ik gewoon slapen!

Vandaag was mijn vrije dag en ik stond om half acht op in een redelijk koud huis. Het had goed gevroren, maar het zonnetje deed al zijn best. Na eerst wat foto's binnen te hebben genomen, ben ik met Niels naar buiten gegaan. Terwijl hij op de schoolbus wachtte, heb ik wat mooie foto's gemaakt. Ik dacht er een stuk of twee op facebook te zetten, maar het waren er veel meer geworden. Daar maar een klein, rustgevend filmpje van gemaakt. Volgende maand gaan we weer verder met alle belevenissen. Op het programma staan o.a. de paasvakantie en bezoek van mijn moeder en Cok uit Nederland. Dat worden weer een hoop foto's!